Recenzja filmu

Zupełnie jak miłość (2005)

"Zupełnie jak miłość" to film dla optymistów. Pesymiści nigdy nie uwierzą, że przelotne bzykanko w samolocie i to na trasie krajowej, może przerodzić się w przyjaźń i ,konsekwentnie, w miłość. A taka jest właśnie historia Oliviera i Emily. Poznają się na lotnisku. Olivier właśnie skończył naukę w liceum i zastanawia się nad przyszłością. Emily zerwała z chłopakiem, undergroudowym muzykiem i też myśli, co dalej. Po wspólnym locie rozstają się. Każdy idzie w swoim kierunku. Ale los styka ich ze sobą jeszcze kilka razy. Mijają lata. Oliver otworzył internetowy sklep z pieluchami, Emily próbuje sił jako aktorka. Spędzają razem Sylwestra, a w Nowy Rok rozjeżdżają się w różnych kierunkach. Przez kolejne lata zmieniają się im partnerzy, praca, miejsce zamieszkania. Jednak zawsze potrafią znaleźć wspólny język. Czują się sobie coraz bliżsi. W końcu ich relacja zaczyna naprawdę przypominać miłość. Niesamowite! Zupełnie jakby byli bohaterami amerykańskiej komedii romantycznej. I to niezbyt wysokich lotów, niestety. Scenarzystę oraz reżysera nie stać było na biznes klasę, więc wybrali ekonomiczną. Z ekonomicznych względów, bo inaczej być nie może, główną rolę powierzono Ashtonowi Kutcherowi. Chłopak z niego przystojny, postawny, ale aktor mocno średni. Jego postać jest płaska, zupełnie jak naleśnik, mimo że Olivier starzeje się o kilka lat. Ale cóż, aktorowi czasem wystarczy, że dobrze wygląda. On oraz ciut zdolniejsza Amanda Peet tworzą miłą, ładną ekranową parę. Miło też się ich ogląda, choć film to raczej wyrób romantycznopodobny niż prawdziwy romans. Ale na seans we dwoje w sam raz. Byle nie na pokładzie samolotu.